რამდენიმე შეკითხვა იძულებით აცრებზე

გთხოვთ, გაითვალისწინეთ, რომ პოსტი მომზადებული არაა ექიმის მიერ და გამოხატავს საზოგადოების 2 ნაწილის აზრს: ვინც მომხრეა აცრების და ვინც ეწინააღმდეგება იძულებით იმუნოზაციას

დედამიწაზე რამდენიმე მილიონი ტიპის ბაქტერიაა. ბევრი მათგანი ჩვენს სხეულზე და ჩვენში ცოცხლობს. მათ შორის ვირუსებიც.

ვირუსი ესაა სიცოცხლის უმარტივესი ფორმა და წარმოადგანს რაღაც გენეტიკურ კომპიუტერული პროგრამის ანალოგს. ისინი ცისფერი ბურთულაკებია, რომლებიც მოხვდებიან რა ადამიანის ორგანიზმში, მხოლოდ ამის შემდეგ იწყებენ გამრავლებას და შეტევას ორგანიზმზე.

როდესაც ვირუსი უჯრედში ხვდება, აპროგრამირებს ისე, რომ ეს უკანასკნელი თვითონვე იწყებს ვირუსების „წარმოებას“, თავად კი კვდება.

ყველაფერ ამას ძლიერი ბუნებრივი ანტივირუსული დაცვის სისტემა სჭირდება, რომელიც სწრაფად მოდის აზრზე  და იწყებს არა ვირუსის წარმოებას, არამედ განადგურებას. სწორედ ამ მიზანს ემსახურება ადამიანის ორგანიზმის ბუნებრივი იმუნური სისტემა, რომელიც ლიმფოციტების სახითაა წარმოდგენილი.

ლიმფოციტები ძლიერი უჯრედებია, რომლებიც ანტისხეულებს გამოიმუშავებს და სხეულში შეჭრილ ვირუსებს სწრაფად ანადგურებს.

დღემდე, დედამიწაზე არ შექმნილი ისეთი ძლიერი ხელოვნური ანტივირუსული პრეპარატი, როგორიც ლიმფოციტებია.

მაგრამ მაინც, კაციობრიობის ისტორიამ გამოიგონა ვირუსებთან ბრძოლის ხელოვნური საშუალებაც, ვაქცინაცია (რომლის ჩანასახებს ჯერ კიდევ ძველ ჩინელებთან, ინდოელებთან ვხვდებოდით - ისინი დაავადებული ადამიანის გახრწნილი ორგანიზმიდან აღებულ უჯრედოვან ქსოვილებს ფხვნილში ურევდნენ და ჯანმრთელ ადამიანს ასუნთქებდნენ, რათა ამ უკანასკნელს მსუბუქ ფორმაში გადაეტანა დაავადება). ვაქცინაცია მოდის სიტყვიდან „ვაკა“ - ძროხა. პირველი პრეპარატი, რომელიც ექიმ ჯეიმსს მიეწერება, სწორედ „ძროხის ყვავილის“ სახელითაა ცნობილი (ცხოველს ხელოვნურად აავადებდნენ და ამის მერე, მუტირებულ მაგრამ შედარებით იოლ ფორმას ხელოვნურად უშვებდნენ ადამიანის ორგანიზმში).

მე-19 საუკუნიდან მოსახლეობის იძულებითი ვაქცინაცია ძალას იკრებს და მთელ მსოფლიოში „სტანდარტი“ ხდება (თუმცა იყვნენ გამონაკლისებიც, მაგალითად ქალაქი ლესტერი ბრიტანეთში, სადაც ირგვლივ გამეფებული ეპიდემიის დროს ქალაქმა არათუ უარი თქვა ვაქცინაციაზე, არამედ მასობრივი დემონსტრაციებით ზოგადად ვაქცინაცია გააპროტესტა. სასწაული იყო ის, რომ ვირუსული ეპიდემია სწრაფადვე გაქრა).

მეოცე საუკუნის შუა წლებამდე ვაქცინაციის აუცილებლობამ ლამის სავალდებულო სახეც მიიღო. ადამიანი, ვინც აცრას არ იკეთებს, ხშირად ლექციებზე, სკოლაში, ბაღში დაშვებული არაა. ხდება მისი „გარიყვა“, როგორც პოტენციური ვირუსომატარებლისა (ეს არა მხოლოდ ადამიანებს, ქვეყნებსაც შეეხოთ, მაგალითად ჩინეთი).

მოგვიანებით, მეცნიერთა გარკვეული ჯგუფი იწყებს აცრების საწინააღმდეგო გამოსვლებს. ისინი ამტკიცებენ, რომ აცრა, რიგ შემთხვევაში არათუ დაავადების პრევენციას, საერთოდ იმუნური სისტემის დანგრევას იწვევს (რადგან ანტისხეულები ებრძვიან არა ბუნებრივ, არამედ ხელოვნურ სხეულებს - შედარებისთვის, ძროხას რომ პლასტმასის ბალახი აძოვო და მერე რძეს ელოდო). ამ აზრის მომხრეები იყვნენ ისინიც, ვინც არა ზოგადად აცრას, არამედ ყველას აცრას ეწინააღმდეგებოდნენ (და არგუმენტად მოყავდათ მაგალითი, როდესაც ძველი ტრადიციის მიხედვით, ყვავილით დაავადებულ ბავშთან 10 სხვა ჯანმრთელი ბავშვი მიყავდათ, რომ მათ ბუნებრივი სახადი მოეხადათ, მაგრამ ათიდან ხშირად მხოლოდ 1-2 თუ ავადდებოდა), მათი აზრით, მასობრივი აცრა დანაშაულია იმდენად, რამდენადაც ზოგიერთი ადამიანი მედეგია ამათუიმ დაავადების მიმართ და მისი ხელოვნური იძულებითი დაავადება (აცრისას ადამიანს მსუბუქად აავადებენ, რომ ორგანიზმმა ანტისხეულები გამოიმუშაოს), შეიძლება სხვა, გვერდითი დაავადებების გამომწვევი აღმოჩნდეს.

ამ თეორიის მომხრე ბოლო წლებში ბევრი ქვეყანა, მათ შორის იაპონიაცაა, სადაც უკვე მასობრივ ჯგუფურ იმუნიზაციას აღარ ატარებენ, არამედ მხოლოდ დეტალური გენური გამოკვლევების შემდეგ იღებენ გადაწყვეტილებას რომელი დაავადების მიმართ შეიძლება კონკრეტულ ადამიანს ჩაუტარდეს კონკრეტული ვაქცინაცია.

ვაქცინაციის მოწინააღმდეგეები ამტკიცებენ, რომ აცრა დამატებითი დატვირთვაა იმუნური სისტემისთვის, რომელსაც ისედაც უწევს გამუდმებული ბრძოლა ანტისხეულებთან, ამ დროს კი აცრა, ხელოვნური ვირუსის შეყვანა (და თან ხშირად ერთდროულად რამდენიმე დაავადების საწინააღმდეგოა ეს აცრა) მის დემობილიზაციას იწვევს (ეს იმას ჰგავს, მცირერიცხოვან არმიას, რომელიც თავისივე მსგავსთან იბრძვის ხელოვნურად დაუპირისპირო ათჯერ უფრო დიდი ჯარი, რომელსაც არა ერთ, არამედ რამდენიმე ფლანგიდან შეუსევ) და ესაა ბრძოლა არა დაავადების, არამედ ადამიანის ბუნების წინააღმდეგ (რადგან სათითაოდ ყველა დაავადებასთან გამკლავება თუ არ გაუჭირდებოდა ორგანიზმს, ერთდროულად ბევრთან გასწორება ძალიან ძლიერი ორგანიზმისთვისაც წარმოუდგენლად რთულია).

ამ აზრის მომხრეები განსაკუთრებით ეწინააღმდეგებიან აზრს იმის შესახებ, რომ თანამედროვე ტენდენციით, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია სუსტი და ავადმყოფი ბავშვების აცრა, რადგან პრეპარატის გვერდითი მოვლენების სრული გათვალისწინებით, ფაქტობრივად შეუძლებელია აცრა სუსტი ბავშვი და ეს მის ჯანმრთელობისთვის დამანგრეველი არ აღმოჩნდეს. „თუ შენ არ იცი როგორ ვითარდება ბავშვის ორგანიზმი, უფლება არ გაქვს მასზე ცდები ატარო“ - ამტკიცებს ექიმების ნაწილი.

არის შეხედულება, რომ პოსტსაბჭოურ ქვეყნებში ვაქცინაციის კალენდარი დამახინჯებულია და ბავშვის ორგანიზმის ნორმალურ განვითარებას უშლის ხელს (მაგალითად, სამშობიარო სახლშივე კეთდება ჰეპატიტ ბ-ს და ტუბერკულოზის საწინააღმდეგო აცრები, რაც ექიმთა ნაწილის აზრით, ნაადრევია). ამ ვერსიის მომხრეები, ითხოვენ კალენდარმა გადაიწიოს რამდენიმე წლით და ბავშვის აცრა მოხდეს (გარდაუვალი აცრების გარდა) 3-5 წლის მერე.

ისინი ამტკიცებენ, რომ სტატისტიკის მიხედვით, ყველაზე მეტი ლატალური შემთხვევა დაფიქსირებულია ცოფის და დიფტერიის აცრების შემდეგ (სიკვდილიანობის გარდა, ეს აცრა მოქმედებს ცენტრალურ ნერვულ სისტემაზე და ბავშვის ორგანიზმითვის, განსაკუთრებით თუ ის სუსტი და ნაკლებგანვითარებულია, ძალიან რთული გადასატანია) სწორედ ამიტომ ამ აცრაზე დიდი ხანია უარი თქვა იაპონიამ, შვედეთმა, ნორვეგიამ და ბევრმა სხვა ცივილიზებულმა ქვეყანამ.

კიდევ ერთი მოწინააღმდეგეები, რომლებიც აპროტესტებენ გაუაზრებელ და ქაოტურ აცრებს  ამტკიცებენ, რომ ისინი წინააღმდეგნი არიან არა თავად აცრის, არამედ აცრის სპეციალური გენეტიკური გამოკვლევების გარეშე (ეს საკმაოდ ძვირი სიამოვნებაა და საეჭვოა საშუალო ფენის ადამიანმა თავს უფლება მისცეს გენეტიკური გამოკვლევა ჩაუტაროს ბავშვს). ქაოტური აცრების მოწინააღმდეგეები (ძირითადად ამ რიცხვს იმუნოლოგები მიეკუთვნებიან), თვლიან, რომ არაკომპეტენტურმა ექიმებმა (პედიატრებმა, პოლიკლინიკის ექიმებმა თუ სპეციფიკური განათლება ინფორმაცია არ აქვთ ბავშვის იმუნურ სისტემაზე) თავს უფლება არ უნდა მისცენ განურჩევლად ყველა აცრან გულდაგულ გამოკვლევის გარეშე. თავიანთ აზრს ისინი ასაბუთებენ იმითაც, რომ 90-იანი წლებიდან რიგ განვითარებად (ძირითადად მესამე დონის) ქვეყნებში, ექიმების მხრიდან მშობლების დარწმუნების (აცრან ყველა ბავშვი ყველა დადგენილი წესით და პრეპარატით) სანაცვლოდ, მათი ეკონომიკური დაინტერესებაც უნდა მოხდეს.

შედარებით ნეიტრალურად განწყობილი პედიატრები და იმუნოლოგები გამოსავალს შერჩევითი სახის აცრებში ხედავენ. მათი თქმით, საჭიროა მოხდეს შედარებით რთული და შედარებით მსუბუქი დაავადებების კლასიფიკაცია და მხოლოდ ამის მიხედვით აიცრას ბავშვები. (მათი რჩევით, ყბაყურის ბუნებრივ პირობებში გადატანა ორგანიზმისთვის მძიმე სტრესი არაა და არც რაიმე საშიშროებას წარმოადგენს განსხვავებით, ვთქვათ, B-ჰეპატიტისგან, მითუფრო თუ დედა ამ ვირუსის მატარებელია).

ბევრი ექიმი დაჟინებით მოითხოვს გადაიხედოს ჩვენში დამკვიდრებული საბჭოთა სტანდარტი ყველა ბავშვს ერთნაირად განურჩევლად ერთი წამალი ამერიკაში დამკვიდრებული წესით, როდესაც აცრამდე (მაგალითად ჰეპატიტზე) ხდება არა მხოლოდ ბავშვის ჯანმრთელობის, არამედ მშობლების ჯანმრთელობის მონაცემების შეგროვებაც და ყველა მათგანს ინდივიდუალურად, სხვადასხვა დოზით და აუცილებლად ამინოგლობულინის დამატებით ცრიან.

აცრების მომხრეებიც და მოწინააღმდეგეებიც ადასტურებენ იმ ფაქტს, რომ არ არსებობს სტატისტიკა, რომელიც მოსახლეობას მიაწვდის მონაცემებს რამდენი %-ია აცრების შედეგად დაავადებული და გარდაცვლილი ბავშვებისა. ამ სტატისტიკის გაკეთება იმ მხრივაც რთულია, რომ რიგი აცრებისა, მოქმედებას იწყებს დღეების, კვირების მერე და დადასტურება იმსა, რომ ლატალური შედეგი სწორედ აცრის ბრალია, რთული დასადგენი ხდება.

ვაქცინა, ჯერ ლაბორატორიაში მუშავდება, შემდეგ ხდება მისი გამოცდა ცხოველებზე, შემდეგ ადამიანზე (შეთქმულების თეორიის მომხრეები შორს მიდიან და თვლიან, რომ ცხოველსა და ადამიანს შორის კიდევ ერთი რგოლია - მესამე სამყაროს ქვეყნები). თუ რომელიმე ეტაპზე ვაქცინამ არ იმუშავა, ხდება მისი დაწუნება, მაგრამ რადგან ვაქცინის შედეგების ნახვა დროში გაწელილი პროცესია, ხშირ შემთხვევაში, პრეპარატი ბაზარზე შედის და მხოლოდ გახშირებული სიკვდილიანობის და უკუჩვენების შემდეგ ხდება წამლის უკან გამოწვევა (რა თქმა უნდა ამას ფარმაცევტული კომპანიები ჩუმად და ყოველგვარი აჟიოტაჟის გარეშე აკეთებენ). მესამე სამყაროს ქვეყნებში კი (ჩვენ მაგალითზე ეს კარგად შეგვიძლია განვიხილოთ) ხდება ისეც, რომ ჯანდაცვის საერთაშორისო ორგანიზაციის მიერ წუნდებული პრეპარატი წლების განმავლობაში გამოიყენება და სახელმწიფო მას სრულიად უსასყიდლოდ გადასცემს მომხმარებელს (ამიტომაცაა ჩვენში დამკვიდრებული პრაქტიკა პოპულარული, როდესაც უფასო აცრების პარალელურად, „შინაური“, „კეთილმოსურნე“ ექიმი ჩურჩულით გირჩევს შეიძინო არა ინდური პრეპარატი, არამედ ბელგიური ფასიანი). ამის მაგალითია ამერიკაში, 50-იან წლებში მასობრივი აცრების შედეგად აღმოჩენილი პოლიმელიტის საწინააღმდეგო ვაქცინის უარყოფითი შედეგები, როდესაც პრეპარატში აღმოაჩინეს (წლების მერე) ძლიერი იმუნოდამთრგუნველი ნივთიერება სვ-40, რომელიც კიბოს ძლიერი მაპროვოცირებელი აღმოჩნდა. (სტატისტიკის ეროვნული სააგენტოს მონაცემებს თუ დავუჯერებთ http://cancercontrol.cancer.gov/brp/tcrb/monographs/8/m8_2.pdf ბოლო 100 წლის განმავლობაში, 50-60 იანი წლები ამერიკაში ყველაზე დიდი მაჩვენებლით გამოირჩეოდა კანცერით გარდაცვალების სტატისტიკური მონაცემით. ეს მერე სიგარეტის მწეველების ხარჯზე გაზრდილ სტატისტიკად მოინათლა).

აცრისას, ორგანიზმში პრეპარატი პირდაპირი სახით, სისხლში გადადის და ამით ორგანიზმს საშუალება აღარ ეძლევა უცხო ანტისხეულებს ებრძოლოს და იმუნური თავდაცვა გამოიმუშავოს. იმ პირობებში, როდესაც არის ეჭვი, რომ ამ პრეპარატებში დიდი რაოდენობითაა ფარმადეგინი, ალუმინიუმი ვერცხლისწყალი, რომლებიც ანტისხეულებთან ერთად პირდაპირ შედის ორგანიზმში.

აცრებისას, პრეპარატებში გვხვდება დიდი რაოდენობით ტოქსინები და გენმოდიფიცირებული პროდუქტები.

(ფენოლი - მაღალი ტოქსინობის ნივთიერება, რომელიც მიიღება ფისისგან. ამ ნივთიერებას შეუძლია გამოიწვიოს შოკი, სისუსტე, კონვულსია, თირკმელების სრული პარალიზება, გულის უკმარისობა და ბოლოს - სიკვდილი. ფენოლი ცნობილი პროტოპლაზმური შხამია. ის ძლიერ ტოქსიკურია. მისი სხეულში მოხვედრა ფაგოციტოზს და შესაბამისად პირველად იმუნურ რეაქციას ახშობს, ასე რომ, ვაქცინები, რომლებიც ფენოლს შეიცავენ არათუ ხელს უწყობენ, პირიქით - უშლიან იმუნიტეტის გაძლიერებას.)

ყველაფერ ამის ფონზე, ექიმთა ნაწილი და ფრთხილი მშობლები, მოითხოვენ არა ზოგადად აცრების სრულ აკრძალვას, არამედ პრეპარატების დეტალურ, ძირფესვიან შემოწმებას, რათა თავიდან იქნეს აცილებული ყოველგვარი „შემთხვევითობა“ და მესამე ქვეყნებისათვის ჩვეულებრივი უკუ ჩვენებების რიცხვმა იკლოს. ეს ყველაფერი იმის ფონზე, რომ როგორც წესი, არც ერთი ექიმი არასოდეს აღიარებს საკუთარ შეცდომას და დაუდევრობას, რიგით ქართველს კი იმის ფინანსური საშუალება არ გააჩნია, მაღალგანვითარებული სახელმწიფოს მოქალაქეებივით საკუთარი შვილი ექსპერიმენტის მსხვერპლი არ გახადოს, ბედისწერას არ მიანდოს არა მხოლოდ პირმშოს, არამედ ქვეყნის მომავალიც და ძვირადღირებული დნმ-გამოკვლევის შედეგად არ მიიღოს გადაწყვეტილება აცრას თუ არა ამა-თუ-იმ დაავადების წინააღმდეგ შვილი. ხოლო აცრისას, იგი ფაქტობრივად დარწმუნებული უნდა იყოს (რაც ჩვენ რეალობაში პრაქტიკულად გამორიცხულია), რომ მის შვილს ზუსტად იმავე პრეპარატს უშხაპუნებენ კანქვეშ, რასაც რომელიმე მაღალგანვითარებული ქვეყნების მოქალაქეების შვილებს, რომ პრეპარატების შერჩევა არა რომელიმე მოსყიდული თუ უგულისყურო ექიმის გემოვნების საკითხი, არამედ სახელმწიფო შერჩევის, ჯანდაცვის სამინისტროს არაზერელე სკრუპულოზურად შესწავლილი გამოკვლევის და დასკვნის შედეგია. საქმე ხომ არა დასაკლავად გამზადებულ ხბოებს და გოჭებს - ჩვენ შვილებს, ადამიანებს ეხებათ.